Eindelijk weer eens een nieuw blogje. Ik heb de afgelopen tijd natuurlijk genoeg beleefd, maar had steeds geen zin om wat te gaan typen.
De erasmus tijd is afgelopen en deze week is bijna iedereen weg gegaan. Echt heel raar. Voor mij horen deze mensen bij Wenen en het feit dat ik ze niet zomaar even op kan bellen om iets te gaan doen is stom. Ik heb ook echt een hekel aan afscheid nemen. Je weet nooit precies wat je moet zeggen, gelukkig is een dikke knuffel dan de oplossing.
Vanmiddag heb ik afscheid genomen van Chris. Zowel hij als Evie (die nog tot augustus hier is gelukkig) hebben me laten beloven dat ik in Athene op visite kom, dus potjandriedubbeltjes, ik hou helemaal niet van reizen, maar voor hun moet ik me maar opofferen ;)
Afgelopen vrijdag was ik bij Dora op visite in Györ, Hongarije. Vanaf Wenen is het maar 1,5 uur met de trein, dus prima te doen voor een dagje. Ze was net teruggekomen uit Ankara van erasmus en maandag vertrek ze voor 2 maanden als au-pair naar Italië. Het was echt super gezellig om haar weer te zien en ze heeft me Györ laten zien, haar moeder heeft goulash voor ons gekookt en we zijn naar een welness bad geweest. Ze moest ook nog even haar gezicht laten zien op een verjaardagsfeestje en daarna zou ik naar de trein en naar huis gaan. Het feestje bleek erg gezellig te zijn (ondanks dat niemand engels sprak) en nadat er wat Palinka (Hongaarse sterke drank) bij me naar binnen gegoten was besloten we dat het beter was als ik zou blijven logeren :D Later zijn we nog naar een ander feestje geweest waar men gelukkig wel engels sprak. Het was een erg geslaagd bezoekje.
Een paar weken geleden ben ik met Monika uit Polen een dagje naar Graz geweest. Een erg leuk stadje. Niet fantastisch, maar leuk om geweest te zijn.
De zomervakantie is begonnen en alhoewel ik officieel nog 2 maanden in Wenen verblijf zal ik uiteindelijk vrij weinig hier zijn. Woensdag ga ik een paar daagjes bij Jeroen in Italië op visite en de 17e vertrek ik voor de Summer University van AEGEE naar Boekarest, waar ik dan 2 weken blijf.
In augustus komen Eva en Lon naar Wenen en gaan we daarna samen nog ergens heen en dan zijn mijn ouders al in Oostenrijk.
Het feit dat iedereen vertrekt heeft me al even doen reflecteren op mijn eigen vertrek uit Wenen en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk helemaal niet weg wil. In deze paar maanden ben ik echt van de stad gaan houden, meer nog zelfs dan van Rome. Ik voel me er thuis en ken de weg beter dan in Utrecht.
Natuurlijk wachten thuis mijn vrienden en familie op me, dus vind ik het ook niet erg om terug te gaan. Maar stel dat iedereen met me mee zou verhuizen zou ik geen 10 seconden hoeven nadenken.
