Vaarwel

Toen ik besloot om over deze zomer te gaan bloggen, had ik geen flauw idee dat er zo’n verdriet op mijn pad zou komen. Ik heb nagedacht of ik wel hierover mag bloggen, of het wel gepast is. Maar uiteindelijk is de dood een onderdeel van het leven en al zou je dat het liefst vergeten en negeren, we kunnen er niets aan veranderen. Dus wil ik mijn gevoelens en gedachten bij de rest van mijn zomerervaringen opnemen.

Ik kan het nog steeds maar moeilijk geloven dat onze lieve Wim er niet meer is. Het telefoontje in Italië was afschuwelijk. Maar aan de andere kant heb ik gemerkt dat er veel mensen zijn die om me geven, zelfs al kennen ze me pas twee weken. Ook zie je meteen hoe het leven verder gaat, ook al staat het voor jou even stil. Heel even was ik daar boos over, maar ik realiseerde me meteen dat stilstaan geen optie is en dat je ervoor kunt kiezen om verder te gaan. Die avond in Italië heb ik ervoor gekozen om me extra mooi aan te kleden. Wim gaf me altijd complimentjes wanneer ik er mooi uit zag en ik wilde me dat herinneren.

Alle mooie herinneringen die ik de afgelopen jaren heb verzameld verzachten het rauwe gevoel van het verlies een beetje. En gelukkig heb ik genoeg tijd met Wim gehad om een heleboel herinneringen te verzamelen.
Als jong, verlegen meisje kwam ik werken en ik al die jaren heb ik me ontwikkeld tot een zelfbewuste jonge vrouw, die niet bang is om de leiding te nemen. Wim en Marion hebben altijd gezien dat dat in me zat en me de ruimte geboden om dat te ontwikkelen. Daar ben ik ze heel erg dankbaar voor. Ook heb ik zo’n 50% van mijn vieze-woordenschat van Wim geleerd. Daar ben ik blij over, maar of iedereen dat met mij deelt… ;)
Het blijkt dat de kleine, grappige dingen de dingen zijn die ik me het sterkst herinner. De grapjes tussen het werk door. Zijn tanden in je schouder als je een klant staat te helpen, op je teen staan terwijl je een klant staat te helpen, de ontzettend dikke knuffels in de koelcel of aan het eind van de zaterdag, het spelletje om een liedje in zijn hoofd te stoppen, samen zingen. Dat Wim altijd zong vond ik heerlijk. Zelf ben ik niet zo’n goede zangeres, maar toch zong ik regelmatig mee. Dat durfde ik omdat ik me in de winkel zo op mijn plek voelde. Kinderen voor Kinderen, het liedje van de Lion King, Ciske de rat, Nothing else matters van Metallica (waarvan Wim de tekst in ‘het is toch altijd hetzelfde’ veranderde. Hij vond het een stom nummer), kerstliedjes enz enz. Eén keer kan ik me nog heel duidelijk herinneren. Ik zat met New York, New York in mijn hoofd en neuriede dat voor me uit. Wim ging mee zingen en uiteindelijk zongen we beide uit volle borst. Genieten was dat.
Ook de eetrituelen na het werk zijn me dierbaar. Het begon met voor een tientje patat halen en dat met z’n allen rond het hakblok opeten. En maar duwen met z’n allen. Patat smaakt namelijk stukken beter als je ervoor gevochten hebt. Daarna gingen we een tijdje naar de Burger King en Wim ging ook wel eens mee. Uiteindelijk werd het bier drinken + een ijsje eten achter in het dagverblijf. Al vrij snel had iedereen geleerd dat het beter was om je ijsje pas open te maken nadat je je geld had gehaald. Want als je het bij je had was daarna de kop ervan af gebeten :)
Verder had Wim een hele hoop uitspraken. Pijn is fijn, bloed is goed. Sex met een ijsbeer (dat is pas koud), Je bent zelf een …. (vul maar in), …. in je broek. Kijk uit voor de boze wolf. Doe geen dingen die ik ook niet zou doen. Enzovoorts enzovoorts.
En in de loop der jaren heeft Wim me een aantal bijnamen gegeven: Vonnie B. Knabbel & Babbel (ja, allebei) en hij noemde me zijn Dieseltje. De eerste keer was ik daar een beetje beledigd over… vond hij soms dat ik langzaam was? Maar al snel realiseerde ik me dat het een hele toepasselijke benaming is. Ik ben inderdaad nooit de snelste in de winkel geweest, maar wel altijd heel erg stabiel. Net zoals een diesel. Dus ik ben er trots op om zo lang zijn Dieseltje te zijn geweest.

Dan was er de uitvaart gisteren. Wat een intens verdrietige, maar ook mooie dag. Het is moeilijk om dat in woorden te beschrijven.
De locatie was prachtig en het weer ook. Er waren zo veel mensen gekomen om afscheid te nemen, dat doet goed. Het was heel fijn om mijn ‘slagersfamilie’ om me heen te hebben. Zij waren er voor mij en ik voor hen. Er waren momenten waarop ik dacht dat mijn hart van verdriet uit elkaar zou spatten, maar dan was er altijd iemand naast me om mijn hand te pakken, een arm om me heen te leggen of een dikke knuffel te geven.
Zoals Wim het gewild zou hebben is er niet alleen gehuild, maar ook gelachen. Zijn prosecco deed iedereen goed en tegen menigeen heb ik gezegd ‘je bent zelf een glas prosecco’.
Aan het eind waren we nog met een hele groep slagersmensen over. We hadden de neiging om te zeggen, jongens (van de catering) ga maar vast en geef ons de sleutel. We sluiten wel af als we klaar zijn. Dat deden we namelijk regelmatig zaterdag na het werk als Wim naar huis toe wilde.

Ik zou nog uren door kunnen schrijven, maar het is nu al een heel lang verhaal geworden. Er rest mij nog één ding te zeggen:

Wimsalabim, ik mis je nu al!

Kort berichtje uit Italie

Het is hier GEWELDIG!!! De zon schijnt elke dag, de hele dag lang en we hebben een gezellige groep met mensen. Rome was echt te warm, maar toch leuk om er weer te zijn. Nu zit ik op Sardinie. We hebben veel strandtijd en ik kleur lekker bij :).
We doen ook veel sport activiteiten. En dat is leuker dan verwacht. We zijn ingedeeld in een Cagliari en een Roma team en strijden tegen elkaar. Cagliari gaat natuurlijk winnen, want daar zit ik in.

Geen foto's of een lang bericht deze keer, want het is veel te mooi om achter internet te zitten! Ciao!

Intermezzo tussen de vakanties

De rest van de dagen in Oostenrijk zijn lekker rustig voorbij gegaan. Ik heb gebadderd samen met Andrea en haar dochtertje, 's ochtends vroeg paddestoelen gezocht (ik was het eerste warmbloedige wezen in het bos die dag denk ik, gezien de hoeveelheid steekbeesten die op me af kwamen gevlogen), heb gewinkeld met Christine in Linz en op vrijdag ben ik naar een oud, vertrouwd, Oostenrijks volksfeest geweest. Dat was supergezellig. Richard was ook mee en op een gegeven moment begon hij vrolijk mee to jodelen met een nummer wat we kenden :D Erg vermakelijk. Ook heeft hij Robert (man van Andrea) er toe aangezet om met mij te dansen. Robert vond dat een puik idee en zo gingen wij als Angus Young van AC/DC het podium over. Robert had namelijk net een concert gezien en was van mening dat wij dat ook konden. Ook erg vermakelijk.
Iwan heeft zich ook goed vermaakt in Oostenrijk



Afgelopen week in Nederland heb ik lekker rustig aan gedaan. Een beetje relaxen en een beetje werken.
En dan ben ik nu gepakt en klaar om 2 weken naar Italië te gaan. Ik ga Rome en Sardinië onveilig maken. Ik ben erg benieuwd welke avonturen er op me af komen.

Het eerste stukje zomervakantie 2009

Het is bijna een jaar geleden, maar ik schrijf weer eens een blogje. Het komt door Arjen dat ik daar zo’n beetje toe ben gekomen. Hij vroeg me tussen neus en lippen door of ik van deze zomer weer een weblog ging bijhouden en hoewel ik hier helemaal niet over had nagedacht, leek het me uiteindelijk een goed idee.
Ik zit nu op Monika’s kamer in Wenen en ga straks weer terug naar het Waldviertel, maar eerst heb ik gelukkig even toegang tot het internet :)
De treinreis naar Oostenrijk was gezellig, maar de nachttrein vond ik nou niet heel erg ggeslaagd. De Deutsche Bahn had een foutje gemaakt en bij onze wagen een verkeerd soort wagen eraan gehangen, waardoor we veel minder plek hadden. We zaten met z’n 6en in een coupé, gelukkig wel allemaal aardige meisjes, maar slapen kwam er niet heel erg van. We hebben het in ieder geval wel erg gezellig gehad.

In het waldviertel was het weer niet zo super; veel regen. Dus de eerste dagen heb ik lekker binnen zitten lezen, wat ik eigenlijk niet zo erg vond. Afgelopen weekend was het Strassenfest in Langschlag (www.langschlag.at voor een indruk van het dorpje) en we hoopten allemaal dat het weer dan beter zou zijn. Mijn ouders zijn goed bevriend met een paar van de organisatoren en helpen dan ook altijd mee. Ook ik en Rich hebben een steentje bijgedragen aan het werk.




Zaterdag was het weer redelijk en het feest was gezellig. Er was een theatergroep aanwezig die een aantal keer op zou treden. Zaterdagavond deden ze een vuurshow. GE-WEL-DIG!!! Ik had ze al wel vaker gezien, dus ik wist wat ik kon verwachten, maar alsnog heb ik een uur blauw gelegen van het lachen. Aan het begin hadden ze iemand uit het publiek nodig om de fakkels vast te houden en daar kozen ze Richard voor uit :D Superleuk!





Zondag was er een optocht waarbij alle dorpen uit de omgeving wagens hadden gemaakt. Het thema was ´vroeger´ en er kwamen leuke dingen voorbij, zoals bijvoorbeeld een wagen waarop uitgebeeld was hoe de was vroeger gedaan wird. ´s Middags trad Irrwisch, de theatergroep nog een keer op, maar helaas heb ik daar maar een klein stukje van gezien. Later hoorde ik dat ze deze keer mijn moeder te grazen hebben genomen. Jammer dat we daar toen niet waren! Richard was trouwens tijdens het weekend ook een echte attractie voor mensen… Zo groot worden ze in Oostenrijk meestal niet, dus hij wird steeds nagekeken, herkend als de fakkeljongen van gisteren en vooral kinderen zaten echt naar hem te staren.

Zondagavond ben ik met Monika meegereden naar Wenen om daar een beetje te zijn. Hier is het weer echt zomers, dus ik heb eindelijk een jurkje aan kunnen trekken. Gisteren hebben we vooral lekker door de stad gewandeld en van het weer genoten. Eerst sushi gegeten natuurlijk en daarna even lekker van het zonnetje genieten in het Museumsquartier. Vervolgens naar de Donau om daar aan een ´strand´ te zitten en daarna zijn we nog gaan eten bij Latte Grande. Ik had me voorgenomen om als toetje nog een bananenmilkshake te drinken (want daar zijn ze het allerlekkerst), maar jammergenoeg zat ik al bomvol na mijn lekkere eten. Omdat mijn eten zo lekker was moest ik aan Slavica denken en heb vervolgens een foto gemaakt :)

De bruiloft: eten, drinken, spanning en sensatie en vooral veel liefde.

Wow, zomaar weer eens een update op de blog!
Ik ben nu in Oostenrijk en gisteren was de bruiloft van Andrea, ik vond het zo'n leuke en mooie dag dat ik er graag een blogje over wilde schrijven, dus bij deze :D
Om 11.00 waren we bij het bruidspaar thuis uitgenodigd om daar nog een hapje en een drankje te doen voordat we naar de kerk zouden lopen. De moeders + tantes zijn de hele week bezig geweest met koekjes bakken en geloof me, dat kunnen ze hier goed. Robert was zo ontzettend nerveus, het was heel aandoenlijk om te zien. En dan vooral zijn gezicht toen Andrea aan kwam, prachtig. Andrea zelf straalde ook helemaal, wat mooi om te zien!
Toen het 11.30 was werd het eerste biertje opengemaakt. Dat vind ik zo heerlijk aan Waldviertlers, geef ze maar een beetje een reden en ze beginnen met drinken :)
Andrea haar dochtertje is al echt een klein meisje geworden! Wat een lief kind. Ze was zo moe dat ze op mijn schoot in slaap is gevallen en zo heb ik dan een half uur met een lamme arm gezeten. Maar dat vond ik totaal gene probleem. Om 13.00 was het tijd om naar de kerk te lopen, de dienst zou om 14.00 beginnen en de kerk ligt op 5 minuten lopen. Er zijn hier rondom het huwelijk veel tradities, zoals bijvoorbeeld het Poltern (uitgebreide vrijgezellenavond, helaas al 2 weken geleden), het absperren en het Braut verzaan (kom ik nog op terug). Het absperren gebeurt op weg naar de kerk. Een groep vrienden verspert de weg en de hele stoet mag pas verder als aan een aantal opdrachten is voldaan. En aangezien het nog steeds Waldviertlers zijn gaat dit ook met genoeg drank gepaard. Dus zo had ik om 13.30 al 2 shotjes brandewijn achter mijn kiezen. Het was georganiseerd door de jongens van het voetbalteam van Robert. Ze hadden zo'n plaat met 2 gaten voor de bal neergezet en hij en Andrea moesten scoren. Elke keer als ze misten moesten ze een shotje drinken, maar na een halve fles hebben ze maar aangegeven dat ze liever niet bezopen het jawoord wilden geven. Als je uiteindelijk door de versperring heen wilt moet je als bruidspaar dansen. Huppakee, de vogeltjesdans werd gespeeld en daar dansten ze dan!
De kerkdienst was niets speciaals, dus dat kunnen we overslaan. De familie ging daarna ergens eten voordat het feest zou beginnen, maar daar waren wij niet voor uitgenodigd, dus we hadden even een pauze. Vanaf 20.00 ging het weer verder. Wij kregen bij aankomst ook nog eten (schnitzel, erg lekker, ware het niet dat wij zelf een uur ervoor gegeten hadden). Van onze vrienden hoorde ik dat de Braut al 1x verzaat was. Dat is het ontvoeren van de bruid. Dit gebeurt door het bruidsboeket in handen te krijgen (wat bewaakt wordt door de Brautführer). De bruid moet daar dan achteraan lopen en zo breng je haar dan naar een andere kroeg. Vervolgens moeten de bruidegom, alle gasten en de muziek (er speelde een band, leuk overigens) haar gaan zoeken. Wanneer ze haar hebben gevonden gaat de muziek daar verder spelen en drinkt iedereen wat. Omdat het de taak is van de Brautführer om het boeket te beschermen moet hij de rekening in de bar van de ontvoering betalen. Jammer voor hem :P Aangezien Waldviertlers behoorlijk doordrinken is het ook een middel om wat van de kosten voor de ouders van de bruid af te halen, aangezien er een tijdje niets op hun rekening bij komt.
Wat later op de avond was de bruid weer ontvoerd, ze bleek in een kroeg schuin aan de overkant te zitten, dus iedereen daar heen en maar bestellen. De sfeer zat er toen al heel goed in en vrijwel niemand was meer nuchter. Op een gegeven moment begon de muziek een (traditioneel) volksliedje te spelen. Hiervan bestaan oneindig veel coupletten en er worden er ook telkens weer bij verzonnen, dus zowel de band als de gasten kunnen hier wanneer het refrein is afgelopen het woord nemen en een couplet zingen. De onderwerpen zijn grappig, schunnig of vunzig. Andere categorieen bestaan niet ;). Het lied gaat door zolang er mensen invallen, dus we waren al een hele tijd bezig, hilarisch. En toen bedacht ik opeens een couplet! Ik heb mezelf en de rest van de wereld versteld doen te staan door dat vervolgens ook te zingen. Het was de fantastische tekst: I bi aus Holland, wie jeda woil weiss. Und die Männer in diesem Raum find i ganz heiss. Het heeft me een staande ovatie en een rood hoofd opgeleverd, haha.
Weer terug in de oorspronkelijke feestzaal ging het feest weer verder. Ik heb met de bruidegom en nog een hoop andere mensen gedanst en we hadden ontzettend veel lol.
Om 0.00 was het tijd voor de Brautübergabe. Hierbij geeft de Brautführer de zorg voor de bruid over aan de bruidegom. Hij had een heel mooi gedicht geschreven, wat hij met zijn dronken harses nog heel goed kon voorlezen. Iedereen heeft hierbij denk ik wel een traantje weggepinkt.
Terwijl we nog in de kring stonden gooide iemand een glas om en in het vuur van het moment pakte hij het nog eens op en gooide het helemaal aan scherven (ik gok in het kader van scherven brengen geluk). Helaas kwam het niet zo gelukkig uit :( Een scherf vloog namelijk rond en raake het been van Karin, een vriendin van mij. Er was een ader geraakt, dus ze bloedde meteen heel erg. Gelukkig waren er meerdere mensen van het rode kruis aanwezig, zodat ze snel goed verzorgd was. Maar ze moest wel naar het ziekenhuis om het te laten hechten.
Hierna ging het feest nog een paar uur door en om 2 uur werd er een vriendschapslied gespeeld door de band. Iedereen moest in een kring om het bruidspaar komen staan en met de armen voorlangs gekruist de hand van de persoon naast hem/haar vasthouden. Het bruidspaar danste toen dit lied binnen in de kring van vriendschap. Dit was weer een heel mooi moment! Om half 3 gingen we toen naar huis. Het was echt een geslaagde dag!

Het is een aardig epistel geworden, maar hieronder een paar foto's van de dag.

Een stralende bruid en bruidegom!



Baby & bier, een perfecte combinatie, zolang je de flessen niet verwisselt natuurlijk



Samen met de bruid



Drinken tijdens het absperren


Dansen met de Bruidegom

(winter)slaap

Zoals men al wel gemerkt zal hebben heb ik al een tijd niets gepost.
Ik heb er over nagedacht of ik actief wil bloggen en ik heb er niet zo'n behoefte aan.
Dus voorlopig blijft hij in ruste, misschien reanimeer ik hem in de toekomst wel weer.

Werken voor de kost

Vandaag heb ik mijn kostje wel verdiend. Om 8 uur joeg mn pa me uit bed omdat er hout ‘geschlicht’ moest worden. Hij heeft eerst bomen omgezaagd en die in stukken van een meter gezaagd. En nu moesten deze stukken kleiner gemaakt en netjes op een stapel gelegd worden, zodat ze mooi kunnen drogen. Dat laatste mocht ik doen.
Van de week heeft hij me leren tractor rijden, vet stoer! Dus ik mocht een tractor naar het bos rijden. Daarna heb ik wel 2 uur hout op een stapel staan leggen, maar dat hoort erbij. Ik verwacht wel dat ik nu hele grote spierballen heb!

Verder ben ik nu de laatste paar dagen hier ingegaan :S. Een raar idee dat ik hier straks weer heel lang niet kom. Morgen en woensdag ben ik nog even in Wenen, donderdag inpakken en dan vrijdag ervandoor.
Net hoorde ik dat ze vanavond een varken gaan slachten en dat ik als slager wel mag helpen met uitbenen. Spannend :D En natuurlijk horen er nog wat foto’s bij om het verhaal te illustreren.

*edit* Dit had ik eigenlijk al gisteren gepost, maar er is blijkbaar iets mis gegaan... Vandaag heb ik hartstikke spierpijn van al het werk gisteren!